навелі́стка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. навелі́стка навелі́сткі
Р. навелі́сткі навелі́стак
Д. навелі́стцы навелі́сткам
В. навелі́стку навелі́стак
Т. навелі́сткай
навелі́сткаю		 навелі́сткамі
М. навелі́стцы навелі́стках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

навелі́стка ж., лит. новелли́стка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навелі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да навеліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

навелі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Пісьменнік, аўтар навел¹.

|| ж. навелі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

новелли́стка навелі́стка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)