наблажы́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. наблажу́ наблажы́м
2-я ас. наблажы́ш наблажыце́
3-я ас. наблажы́ць наблажа́ць
Прошлы час
м. наблажы́ў наблажы́лі
ж. наблажы́ла
н. наблажы́ла
Загадны лад
2-я ас. наблажы́ наблажы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час наблажы́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Наблажы́ць ’нарабіць глупства’ (Нас.). Да блажы́ць, благі́ ’кепскі, дрэнны’, параўн. з супрацьлеглым значэннем укр. наблажи́ти ’прынесці дабро’ (ад бла́го ’дабро’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)