мірга́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. мірга́ю мірга́ем
2-я ас. мірга́еш мірга́еце
3-я ас. мірга́е мірга́юць
Прошлы час
м. мірга́ў мірга́лі
ж. мірга́ла
н. мірга́ла
Загадны лад
2-я ас. мірга́й мірга́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час мірга́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мірга́ць несов., см. марга́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мірга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

1. Тое, што і маргаць (у 1, 2 знач.). [Маці] стаяла сярод хаты з падарункам і часта-часта міргала вачыма. Скрыпка. Касірка міргае дзяўчынцы з раздачы [у сталовай], каб падышла да стала. Мыслівец.

2. перан. Мігаць, мігцець. Навокал было цёмна, толькі паасобныя агеньчыкі хат міргалі на ўзгорку. Броўка. Дзве вісячыя лямпы задыхаліся .. ад сціснутага паветра, міргалі і капцілі. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мірга́ць

1. zwínkern vi, blínzeln vi; mit den Áugen zwínkern (разм);

2. (рабіць знакі) zúblinzeln vi (каму-н D)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мірга́ць, мі́рг̌а́ць ’маргаць, падморгваць’, ’мігаць, мігацець’, ’свяціць няроўным бляскам’ (ТСБМ, Нас., Яруш., Шат., Касп., Растарг., Сл. ПЗБ), ’рухаць вачыма ці пальцамі’ (КЭС, лаг.), міргну́ць швянч. ’падміргнуць’, астрав. ’адысці ў мінулае’ (Сл. ПЗБ), міргану́ць (Бяльк.) шчуч. міргаце́ць ’мігцець, мігацець’ (Нар. лекс.). Балтызм. Параўн. літ. mirgė́ti, mirgúoti ’мігацець, ззяць, мітусіцца’ (Грынавяцкене, Сл. ПЗБ, 3, 69; Зданцэвіч, LP, 1960, 344). Сюды ж міргу́н ’маргун’ (Нас.), мірглі́вы ’які часта маргае’ (Нар. Гом.). Гл. таксама маргаце́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

морга́ть несов. марга́ць, мо́ргаць, мірга́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

замірга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць міргаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мірга́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. міргаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міргну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Аднакр. да міргаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марга́ць разм гл міргаць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)