міно́га, -і, ДМ -но́зе, мн. -і, -но́г, ж.

Водная прымітыўная пазваночная жывёліна сямейства міногавых са змеепадобным целам.

Марская м.

|| прым. міно́гавы, -ая, -ае.

Сямейства міногавых (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

міно́га

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. міно́га міно́гі
Р. міно́гі міно́г
Д. міно́зе міно́гам
В. міно́гу міно́г
Т. міно́гай
міно́гаю		 міно́гамі
М. міно́зе міно́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

міно́га ж., зоол. мино́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міно́га, ‑і, ДМ ‑нозе, ж.

Рыбападобная жывёліна, якая сваёй формай нагадвае вугра. Рачная мінога. Марская мінога.

[Ням. Neunauge.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міно́га ж заал (рыба) Néunauge n -s, -n, Lamprétte f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

міно́га

(польск. Minog, ад с.-в.-ням. niunouge)

рыбападобная жывёла сям. міногавых, якая сваёй формай нагадвае вугра; з’яўляецца аб’ектам промыслу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

мино́га зоол. міно́га, -гі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Мянёга ’мінога рачная, Lampetra planeri L.’ (бас. Нёмана, Жук.). У выніку кантамінацыі мянёк ’мянтуз’ і мінога.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Lampréte

f -, -n заал. міно́га

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

міно́гавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да міногі. // Прызначаны для лоўлі міногі.

2. у знач. наз. міно́гавыя, ‑ых. Назва сямейства водных бяссківічных пазваночных жывёл, да якога адносіцца мінога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)