мінара́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мінара́т мінара́ты
Р. мінара́ту мінара́таў
Д. мінара́ту мінара́там
В. мінара́т мінара́ты
Т. мінара́там мінара́тамі
М. мінара́це мінара́тах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мінара́т

(ад лац. minor = меншы)

1) парадак атрымання спадчыны ў феадальным і буржуазным праве, калі маёмасць пераходзіць малодшаму ў сям’і або ў родзе (проціл. маярат);

2) маёмасць, якая перадаецца на аснове такога права.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

маяра́т

(п.-лац. maioratus, ад лац. maior = старэйшы)

1) парадак атрымання спадчыны ў феадальным і буржуазным праве, пры якім маёмасць пераходзіць старэйшаму сыну або старэйшаму ў родзе (проціл. мінарат);

2) маёмасць, што перадаецца на аснове такога права.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)