міна́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. міна́нне
Р. міна́ння
Д. міна́нню
В. міна́нне
Т. міна́ннем
М. міна́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

міна́нне ср.

1. минова́ние;

2. прохожде́ние;

1, 2 см. міна́ць 1, 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ро́змін, разьмі́н ’раз’езд на дарозе’ (Шат., Касп.), ’мінанне сустрэчных адзін каля аднаго’ (Стан.). Да разміну́цца, міна́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

протека́ние

1. працяка́нне, -ння ср.;

2. праміна́нне, -ння ср.; міна́нне, -ння ср.;

3. прахо́джанне, -ння ср.; см. протека́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)