Міла́н

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Міла́н
Р. Міла́на
Д. Міла́ну
В. Міла́н
Т. Міла́нам
М. Міла́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Мілан (г.) 7/201—202; 9/232

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Мілан

т. 10, с. 368

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Міла́н м. Máiland n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мілан Л. 5/166

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Рысціч Мілан

т. 13, с. 520

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Мила́н г. Міла́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Mediolan ~u

м. г. Мілан

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

медэля́н

(польск. medelan, ад іт. Mediolano = Мілан)

паляўнічы сабака, з якім хадзілі на мядзведзя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

медэля́н

(польск. medelan, ад іт. Mediolano = Мілан)

паляўнічы сабака, з якім хадзілі на мядзведзя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)