мігаце́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. мігаце́нне
Р. мігаце́ння
Д. мігаце́нню
В. мігаце́нне
Т. мігаце́ннем
М. мігаце́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мігаце́нне ср.

1. мелька́ние;

2. сверка́ние, мига́ние, мерца́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мігаце́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. мігацець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мігаце́нне н. Flímmern n -s (зорак); Fláckern n -s (свечкі, лямпы і г. д.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мігаце́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -гаці́ць; незак.

1. Паказвацца на кароткі час і знікаць з поля зроку.

2. Свяціць, блішчаць няроўным бляскам.

Мігацяць зоркі.

|| наз. мігаце́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мерца́ние міга́нне, -ння ср., мігаце́нне, -ння ср., мігце́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

miganie

н. міганне, мігаценне, мігценне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Луны́ ’бляск, глянец, мігаценне’ (в.-дзв., Нар. сл.). Да луна́ 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Geflímmer

n -s мільга́нне, мігаце́нне, зіхаце́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Мянёнцы ’пералівісты ў колеры’ (іўеў., Сцяшк. Сл.) запазычана з польск. mieniący ’якому характэрна мігаценне колераў’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)