мянёк, мянька́, мн. мянькі́, мянько́ў, м.

Тое, што і мянтуз.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мянё́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мянё́к мянькі́
Р. мянька́ мянько́ў
Д. мяньку́ мянька́м
В. мянька́ мянько́ў
Т. мянько́м мянька́мі
М. мяньку́ мянька́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мянёк, -нька́ м., см. мянту́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мянёк, мянька, м.

Тое, што і мянтуз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мянёк, гл. Мянтуз

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

мянёк м. гл. мянтуз

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мянёк ’мянтуз’ (ТСБМ, Крыв.; пін., КЭС). Да мень (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нали́м мянту́з, род. ментуза́ м., мянёк, род. мянька́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Мянёга ’мінога рачная, Lampetra planeri L.’ (бас. Нёмана, Жук.). У выніку кантамінацыі мянёк ’мянтуз’ і мінога.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Quáppe

f -, -n

1) мянту́з, мянёк

2) заал. апало́нік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)