мякчэ́йшы

прыметнік, якасны, вышэйшая cтупень параўнання

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. мякчэ́йшы мякчэ́йшая мякчэ́йшае мякчэ́йшыя
Р. мякчэ́йшага мякчэ́йшай
мякчэ́йшае		 мякчэ́йшага мякчэ́йшых
Д. мякчэ́йшаму мякчэ́йшай мякчэ́йшаму мякчэ́йшым
В. мякчэ́йшы (неадуш.)
мякчэ́йшага (адуш.)		 мякчэ́йшую мякчэ́йшае мякчэ́йшыя (неадуш.)
мякчэ́йшых (адуш.)
Т. мякчэ́йшым мякчэ́йшай
мякчэ́йшаю		 мякчэ́йшым мякчэ́йшымі
М. мякчэ́йшым мякчэ́йшай мякчэ́йшым мякчэ́йшых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мякчэ́йшы прил. сравнит. ст. мя́гче; помя́гче, бо́лее мя́гкий; см. мя́ккі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мякчэ́йшы, ‑ая, ‑ае.

Выш. ст. да прым. мяккі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мякчэ́й прысл., мякчэ́йшы (выш. ст. да мякка, мяккі)

1. wéicher;

2. перан. sánfter, wéicher; náchgiebiger (пра характар)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

і́ндый, ‑ю, м.

Хімічны элемент; рэдкі метал серабрыста-белага колеру, мякчэйшы за свінец.

[Лац. Indium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перастры́г, ‑у, м.

Спец. Паўторная стрыжка шэрсці. Рабіць перастрыг. // Шэрсць ад паўторнай (вясенняй) стрыжкі. Перастрыг мякчэйшы, чым першая стрыжка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Мя́кчык, мʼякчык ’самаробны меч’ (ТС). У выніку кантамінацыі лексем мʼяккі і мячык. Матывацыя: самаробны мяч з воўны значна мякчэйшы, чым гумовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

і́ндый

(н.-лац. indium, ад лац. indicum = сіняя фарба)

хімічны элемент, рэдкі метал серабрыста-белага колеру, мякчэйшы за свінец.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мя́гче сравнит. ст.

1. нареч. мякчэ́й;

мя́гче ступа́йте мякчэ́й ступа́йце;

2. прил. мякчэ́йшы;

э́та бума́га мя́гче гэ́та папе́ра мякчэ́йшая.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыя́знасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць прыязнага. Прыязнасць адносін.

2. Сяброўскія, добразычлівыя адносіны. Пры апошніх словах Гурына Кавалёў ажывіўся і ўзняў вочы: у іх блішчалі агеньчыкі добрай хітрынкі і таварыскай цеплыні і прыязнасці. Чарнышэвіч. Алаіза адчула прыязнасць да сястры, а самой раптам зрабілася няёмка. Арабей. Здаецца, .. [Мікульскі] быў трохі мякчэйшы, але ў яго голасе не чулася прыязнасці. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)