Мяжні́ца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Мяжні́ца
Р. Мяжні́цы
Д. Мяжні́цы
В. Мяжні́цу
Т. Мяжні́цай
Мяжні́цаю
М. Мяжні́цы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Мяжніца (в., Чэрвеньскі р-н) 11/35

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

мяжні́ца Палявая сцежка (Сен. Касп.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

◎ Мяжні́к ’мяжа’ (чачэр., Жыв. сл.; бых., Мат. Маг.), мяжніца ’сцяжынка ў полі’ (Касп.). Да мяжи (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)