мюры́д, -а, М -ры́дзе, мн. -ы, -аў, м.

Паслушнік у мусульман, які павінен без пярэчанняў выконваць усе патрабаванні свайго духоўнага настаўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мюры́д

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мюры́д мюры́ды
Р. мюры́да мюры́даў
Д. мюры́ду мюры́дам
В. мюры́да мюры́даў
Т. мюры́дам мюры́дамі
М. мюры́дзе мюры́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мюры́д м., ист. мюри́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мюры́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Мусульманскі паслушнік, які павінен безагаворачна падпарадкоўвацца вышэйшаму настаўніку (шэйху).

[Араб. murid.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мюрыд

т. 11, с. 63

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мюры́д

(ар. murid)

мусульманскі паслушнік, які павінен безагаворачна падпарадкоўвацца вышэйшаму настаўнік — імаму або шэйху.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

мюри́д ист. мюры́д, -да м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мюрыды́зм

(ад мюрыд)

нацыянальна-вызваленчы рух горцаў Паўн. Каўказа ў 19 ст., у якім рэлігійнае вучэнне спалучалася з палітычнай барацьбой супраць усіх немусульман.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)