◎ Мыта́ра ’рубель (на возе сена)’ (мсц., ісл., ДАБМ, к. 289). Няясна. Магчыма ад ст.-рус. мытарница ’таможня’, дзе знаходзіўся шлагбаум — адна са знешніх прыкмет мытніцы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мы́тар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мы́тар мы́тары
Р. мы́тара мы́тараў
Д. мы́тару мы́тарам
В. мы́тара мы́тараў
Т. мы́тарам мы́тарамі
М. мы́тару мы́тарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)