мыле́ц

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. мыле́ц
Р. мыльцу́
Д. мыльцу́
В. мыле́ц
Т. мыльцо́м
М. мыльцы́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мыле́ц, -льцу́ м. (илистый слой песка) плыву́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мыле́ц, ‑льцу, м.

Тое, што і плывун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мыле́ц ’плывун, ілісты слой пяску’ (ТСБМ; гродз., дзярж., ганц., Сл. ПЗБ), ’суглінак’ (Бяльк.). Да мыл (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мыле́ц Суглінак (Краснап. Бяльк.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)