муто́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. муто́н муто́ны
Р. муто́на муто́наў
Д. муто́ну муто́нам
В. муто́н муто́ны
Т. муто́нам муто́намі
М. муто́не муто́нах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

муто́н​II биол. муто́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

муто́н​I м. (особо выделанная овчина) аўчы́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мутон 3/422; 7/322

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

муто́н

(фр. mouton = баран)

падоўжны або выпуклы выступ скальнага падножжа, выгладжаны ледніком.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

муто́новый аўчы́нны; см. муто́н​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)