му́тный

1. (о жидкости) му́тны, каламу́тны;

2. в др. знач. му́тны;

◊

лови́ть ры́бу в му́тной воде́ погов. лаві́ць ры́бу ў каламу́тнай вадзе́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мутный

Том: 18, старонка: 234.

img/18/18-234_1205_Мутный.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

каламу́тны му́тный;

◊ лаві́ць ры́бу ў ~най вадзе́ — погов. лови́ть ры́бу в му́тной во́де

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

му́тны

1. в разн. знач. му́тный;

~ная вада́ — му́тная вода́;

~ныя во́чы — му́тные глаза́;

~нае не́ба — му́тное не́бо;

2. (непрозрачный — о жидкостях) му́тный, помутнённый; замутнённый;

◊ лаві́ць ры́бу ў ~най вадзе́ — погов. лови́ть ры́бу в му́тной воде́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Му́тны ’нячысты, каламутны’, ’пацямнелы, затуманены’, ’зямліста-шэры, туманны’, ’недастаткова выразны, абгрунтаваны’, хойн. ’сумны’, хойн., калінк. ’брудны’ (ТСБМ, Яруш., Сл. ПЗБ; лаг., Жыв. сл.; гродз., КЭС). Укр. мутни́й, рус. му́тный, мутно́й, польск. mętny, луж. mutny, чэш., славац. mutný, славен. môtèn, серб.-харв. му́тан, макед. матен, балг. мътен. Прасл. mǫtъnъ. Да мут, муці́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

соло́вый​II прост.

1. (мутный, посовелый — о глазах) асалаве́лы, асаве́лы, пасаве́лы;

2. (вялый, сонный — о человеке) асалаве́лы; асаве́лы, вя́лы, со́нны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)