мула́, -ы́, мн. мулы́, му́лаў, м.

Служыцель культу ў мусульман.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мула́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мула́ мулы́
Р. мулы́ мула́ў
Д. муле́ мула́м
В. мулу́ мула́ў
Т. муло́й
муло́ю		 мула́мі
М. муле́ мула́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мула́ м., рел. мулла́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мула́, ‑ы, м.

Мусульманскі свяшчэннік.

[Араб. maula — пан, уладар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мула

т. 11, с. 21

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мула́

(кр.-тат. mulla, ад ар. maulā = пан, уладар)

мусульманскі свяшчэннік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Мула́ ’мусульманскі свяшчэннік’ (ТСБМ). Ст.-рус. молла, молъла, молна, польск. mułła, mołła, mołna, molda, бел.-тат. мулла́, молла, малла ’тс’ (Антановіч, Бел. тексты, 393), якія з тур. mollā ’тс’, ’уладар, суддзя’, крым.-тат. mulla (Міклашыч, Türk. El., 2, 127; Фасмер, 3, 8) < араб. maulā, mewlā, mulā ’пан, уладар’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мулі́ца, -ы, мн. -ы, -лі́ц, ж.

Самка мула.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

му́л

‘помесь кабылы і асла’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. му́л му́лы
Р. му́ла му́лаў
Д. му́лу му́лам
В. му́ла му́лаў
Т. му́лам му́ламі
М. му́ле му́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

mullah [ˈmʌlə] n. мула́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)