мужчы́на

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мужчы́на мужчы́ны
Р. мужчы́ны мужчы́н
Д. мужчы́ну мужчы́нам
В. мужчы́ну мужчы́н
Т. мужчы́нам мужчы́намі
М. мужчы́не мужчы́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мужчы́на, -ы, мн. -ы, -чы́н, м.

1. Асоба, процілеглая жанчыне па поле.

Сустракацца з мужчынам.

2. Дарослы чалавек у адрозненне ад юнака, хлопчыка.

|| прым. мужчы́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мужчы́на м.

1. мужчи́на;

2. только мн., разг. (при обращении) мужики́;

по́йдзем на сход, ~ны! — пойдём на собра́ние, мужики́!

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мужчы́на, ‑ы, м.

1. Асоба, процілеглая жанчыне па полу. Пара людзей — мужчына і жанчына — неўзабаве адсталі і павярнулі назад. Чорны. У сям’і павага ў нас мужчынам! Дзед тапіў дзянікінцаў у Доне, Бацька ўзводзіў горад на Амуры, Брат старэйшы штурмаваў Берлін. Гілевіч. // Асоба гэтага полу, якая вызначаецца мужнасцю. [Таццяна:] — Будзьце мужчынам. Не да твару камандзіру гаварыць такое. Пальчэўскі.

2. Дарослы чалавек мужчынскага полу ў адрозненне ад юнака, хлопчыка. Па хатах збіралася моладзь, мужчыны. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мужчы́на м Mann m -(e)s, Männer; Mánnsbild n -(e)s, -er (разм пагард)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мужчы́на, драг. мушчэ́на ’асоба мужчынскага полу’, ’мужны чалавек’ (ТСБМ, Яруш., Бяльк., Сл. ПЗБ; міёр., Нар. словатв.; драг., КЭС), ласк. мужчы́нка ’тс’ (Шат.). Рус. арханг. мужчи́на (ж. р.) ’тс’, ’селянін’, карэльск. (КАССР) мужчи́нья ’мужчыны’, польск. mężczyzna ’мужчына’, ст.-польск. mężczyzna (зб.) ’мужчыны’. Паўн.-слав. Да муж (гл.). Утворана ад прыметніка mǫžьskъ (Брукнер, 327) і суфікса ‑in‑а (бел. ‑ін‑а — гл. Сцяцко, Афікс. наз., 203), ст.-рус. мѫжьщина. Параўн. рус. том. мужски́ ’мужчыны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мужчи́на мужчы́на, -ны м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ге́р

‘спадар; мужчына, які прыняў іудаізм’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ге́р ге́ры
Р. ге́ра ге́раў
Д. ге́ру ге́рам
В. ге́ра ге́раў
Т. ге́рам ге́рамі
М. ге́ры ге́рах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

чарнаву́сы, -ая, -ае.

3 чорнымі вусамі.

Ч. мужчына.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чорнабаро́ды, -ая, -ае.

3 чорнай барадой.

Ч. мужчына.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)