мо́хавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. мо́хавы мо́хавая мо́хавае мо́хавыя
Р. мо́хавага мо́хавай
мо́хавае		 мо́хавага мо́хавых
Д. мо́хаваму мо́хавай мо́хаваму мо́хавым
В. мо́хавы (неадуш.)
мо́хавага (адуш.)		 мо́хавую мо́хавае мо́хавыя (неадуш.)
мо́хавых (адуш.)
Т. мо́хавым мо́хавай
мо́хаваю		 мо́хавым мо́хавымі
М. мо́хавым мо́хавай мо́хавым мо́хавых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мо́хавы мохово́й, мши́стый;

~вае бало́та — мохово́е (мши́стое) боло́то

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мо́хавы, ‑ая, ‑ае і махавы́ ​2, ‑а́я, ‑о́е.

Які мае адносіны да моху; састаўной часткай якога з’яўляецца мох. Грыбны ўгар нядоўгі. Тыдзень-другі, ад сілы тры, і баравікі паступова пачынаюць знікаць. І толькі заўзятыя грыбнікі ўсё яшчэ працягваюць таптаць у барах мяккі мохавы дыван. Ігнаценка. Маладняк і махавое покрыва выгараць у яловым лесе гэтак жа, як і ў сасновым. Гавеман. // Які зарос мохам. Зялёнай кругловінай называўся невялічкі грудок на мохавым балоце, зарослы маладым дубняком і арэшнікам. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брусні́чна-мо́хавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. брусні́чна-мо́хавы брусні́чна-мо́хавая брусні́чна-мо́хавае брусні́чна-мо́хавыя
Р. брусні́чна-мо́хавага брусні́чна-мо́хавай
брусні́чна-мо́хавае		 брусні́чна-мо́хавага брусні́чна-мо́хавых
Д. брусні́чна-мо́хаваму брусні́чна-мо́хавай брусні́чна-мо́хаваму брусні́чна-мо́хавым
В. брусні́чна-мо́хавы (неадуш.)
брусні́чна-мо́хавага (адуш.)		 брусні́чна-мо́хавую брусні́чна-мо́хавае брусні́чна-мо́хавыя (неадуш.)
брусні́чна-мо́хавых (адуш.)
Т. брусні́чна-мо́хавым брусні́чна-мо́хавай
брусні́чна-мо́хаваю		 брусні́чна-мо́хавым брусні́чна-мо́хавымі
М. брусні́чна-мо́хавым брусні́чна-мо́хавай брусні́чна-мо́хавым брусні́чна-мо́хавых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мох, РДМ мо́ху і імху́, Т мо́хам і імхо́м, мн. імхі́, імхо́ў, м.

Споравая расліна без каранёў і кветак, якая сцелецца або расце прама ў вільготных мясцінах, на дрэвах, камянях.

|| прым. мо́хавы, -ая, -ае, махавы́, -а́я, -о́е, імхо́вы, -ая, -ае і імша́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мша́ный обл. імша́ны, мо́хавы, махавы́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

імхо́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і мохавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імша́ны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і мохавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

махавы́ ​1, ‑а́я, ‑о́е.

Які мае адносіны да маху ​1, махання; звязаны з ім.

махавы́ ​2,

гл. мохавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мохово́й мо́хавы, махавы́, імхо́вы, імша́ны;

мохово́е боло́то мо́хавае (махаво́е) бало́та, імша́ра;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)