мо́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мо́т мо́ты
Р. мо́та мо́таў
Д. мо́ту мо́там
В. мо́та мо́таў
Т. мо́там мо́тамі
М. мо́це мо́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мот м. мот

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мот мот, род. мо́та м., манта́ч, -ча м., марнатра́вец, -ра́ўца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мот, ‑а, М моце, м.

Той, хто неразумна траціць, матае грошы, маёмасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мот ’той, хто неразумна матае грошы, маёмасць’ (ТСБМ), ’падманшчык’ (гор., Мат. Маг.). Да мата́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мот Джон

т. 10, с. 526

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Мот Невіл

т. 10, с. 527

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

грымо́ты, -мо́т і -аў.

Раскацістыя гукі грому.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

манта́ч, -ча́ м., разг. мот

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маталы́га м. и ж. мот м.; мото́вка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)