мо́рфа

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мо́рфа мо́рфы
Р. мо́рфы мо́рфаў
Д. мо́рфе мо́рфам
В. мо́рфу мо́рфы
Т. мо́рфай
мо́рфаю		 мо́рфамі
М. мо́рфе мо́рфах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мо́рфа лингв., биол. мо́рфа, -фы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

морфа,

група фенатыпаў унутры відаў.

т. 10, с. 522

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мо́рфа

(гр. morphe = выгляд, форма)

біял. таксанамічная адзінка, ніжэйшая за гатунак, якая выяўляе пэўныя адхіленні ад дадзенага тыпу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

морф(а)...,

тое, што і марф(а)... .

т. 10, с. 522

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

марф(а)..., морф(а)...

т. 10, с. 142

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мо́рф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мо́рф мо́рфы
Р. мо́рфа мо́рфаў
Д. мо́рфу мо́рфам
В. мо́рф мо́рфы
Т. мо́рфам мо́рфамі
М. мо́рфе мо́рфах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

морф лингв. морф, род. мо́рфа м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)