мо́дус

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мо́дус мо́дусы
Р. мо́дусу мо́дусаў
Д. мо́дусу мо́дусам
В. мо́дус мо́дусы
Т. мо́дусам мо́дусамі
М. мо́дусе мо́дусах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мо́дус мо́дус, -са м.;

◊

мо́дус виве́нди мо́дус віве́ндзі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мо́дус, -су м., в разн. знач. мо́дус;

○ мо́дус віве́ндзі — мо́дус виве́нди

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мо́дус, ‑а, м.

1. У логіцы — разнавіднасць сілагізму.

2. У філасофіі 17–18 стст. — мінучы стан або мінучая ўласцівасць матэрыі.

3. Кніжн. Спосаб чаго‑н. Модус пагаднення. Модус прадстаўніцтва.

•••

Модус вівендзі — умовы, якія робяць магчымым хоць часовае пагадненне паміж двума варожымі бакамі (лац. modus vivendi — спосаб існавання, жыцця).

[Лац. modus — мера; спосаб; від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Модус 7/287; 9/512

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

модус

т. 10, с. 511

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мо́дус м. Módus m -, -di

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мо́дус

(лац. modus = мера, спосаб)

1) разнавіднасць, праяўленне, норма;

2) філас. мінучы стан або мінучая ўласцівасць матэрыі;

3) лог. разнавіднасць сілагізму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Модус ’спосаб чаго-небудзь’, ’разнавіднасць сілагізму’ (ТСБМ). З рус. модус ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 81).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

модус вівендзі

т. 10, с. 511

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)