мо́дус

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мо́дус мо́дусы
Р. мо́дусу мо́дусаў
Д. мо́дусу мо́дусам
В. мо́дус мо́дусы
Т. мо́дусам мо́дусамі
М. мо́дусе мо́дусах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мо́дус мо́дус, -са м.;

◊

мо́дус виве́нди мо́дус віве́ндзі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мо́дус, -су м., в разн. знач. мо́дус;

○ мо́дус віве́ндзі — мо́дус виве́нди

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мо́дус, ‑а, м.

1. У логіцы — разнавіднасць сілагізму.

2. У філасофіі 17–18 стст. — мінучы стан або мінучая ўласцівасць матэрыі.

3. Кніжн. Спосаб чаго‑н. Модус пагаднення. Модус прадстаўніцтва.

•••

Модус вівендзі — умовы, якія робяць магчымым хоць часовае пагадненне паміж двума варожымі бакамі (лац. modus vivendi — спосаб існавання, жыцця).

[Лац. modus — мера; спосаб; від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

модус

т. 10, с. 511

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мо́дус м Módus m -, -di

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Модус ’спосаб чаго-небудзь’, ’разнавіднасць сілагізму’ (ТСБМ). З рус. модус ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 81).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мо́дус

(лац. modus = мера, спосаб)

1) разнавіднасць, праяўленне, норма;

2) філас. мінучы стан або мінучая ўласцівасць матэрыі;

3) лог. разнавіднасць сілагізму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

модус вівендзі

т. 10, с. 511

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

модус праседэндзі

т. 10, с. 511

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)