моваве́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Тое, што і мовазнавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

моваве́д

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. моваве́д моваве́ды
Р. моваве́да моваве́даў
Д. моваве́ду моваве́дам
В. моваве́да моваве́даў
Т. моваве́дам моваве́дамі
М. моваве́дзе моваве́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

моваве́д м. языкове́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

моваве́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Спецыяліст у галіне мовазнаўства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

моваве́д м., мовазна́вец м. гл. мовазнаўца

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мовазна́вец, ‑наўца, м.

Тое, што і мовавед.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мовазна́ўца, ‑ы, м.

Тое, што і мовавед.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лінгві́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Спецыяліст у галіне лінгвістыкі; мовавед.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Philolge

m -n, -n філо́лаг, моваве́д, мовазна́ўца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

linguist

[ˈlɪŋgwɪst]

n.

1) моваве́д, лінгві́ст -а, мовазна́вец -ўца m.

2) паліглёт -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)