мні́х

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мні́х мні́хі
Р. мні́ха мні́хаў
Д. мні́ху мні́хам
В. мні́ха мні́хаў
Т. мні́хам мні́хамі
М. мні́ху мні́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мніх м., уст. мона́х

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мніх, ‑а, м.

Уст. Манах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мніх м уст, высок гл манах

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мніх

(польск. mnich < чэш. mnich, ад гр. monachos)

уст. манах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Мніх ’манах’ (ТСБМ), рус. мних, ст.-рус. мнихъ, мьнихъ, ст.-слав. мънихъ ’тс’. Укр. харк. мни́ха ’вялы, непаваротлівы чалавек’, польск., в.-луж., чэш. mnich, н.-луж. mich, славац. mních, славен. mnìh, mɘníh ’манах’, серб.-харв. mnih, якія са ст.-в.-ням. munih < нар.-лац. monicus < с.-грэч. μοναχός < ст.-грэч. μοναχῇ, μοναχοῡ ’у адным толькі месцы’ (Фасмер, 2, 633; Брукнер, 341; Махэк₂, 370; Бязлай, 2, 177; ЕСУМ, 3, 490).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zakonnik

м. манах, чарнец, мніх

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Mönch

m -(e)s, -e мана́х, мніх, чарне́ц

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)