мно́ства

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мно́ства мно́ствы
Р. мно́ства мно́стваў
Д. мно́ству мно́ствам
В. мно́ства мно́ствы
Т. мно́ствам мно́ствамі
М. мно́стве мно́ствах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мно́ства, -а, н.

1. Вельмі вялікая колькасць каго-, чаго-н.

М. людзей.

М. дрэў.

2. У матэматыцы: сукупнасць элементаў, аб’яднаных паводле якой-н. прыкметы.

Тэорыя мностваў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мно́ства ср.

1. мно́жество, ма́сса ж., у́йма ж.;

м. фа́ктаў — мно́жество (ма́сса) фа́ктов;

2. мат. мно́жество;

эквівале́нтныя ~вы — эквивале́нтные мно́жества

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мно́ства, ‑а, н.

1. Вельмі вялікая колькасць каго‑, чаго‑н. Пачаўся сход, і ад мноства людзей загула, загаманіла хата. Адамчык. Насупраць, куды свяціла сонца, бераг быў высокі, абрывісты, .. [з] мноствам пячорак, каля якіх з гуллівым і заклапочаным шчэбетам увіхаліся стрыжы. Брыль.

2. У матэматыцы — сукупнасць элементаў, якія вылучаны ў асобную групу па якой‑н. агульнай прыкмеце. Тэорыя мностваў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мноства

т. 10, с. 502

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мно́ства н

1. (вялікая колькасць) gróße [hóhe] Ánzahl; Ménge f -, -n;

вялі́кае мно́ства разм Víelzahl f -;

2. мн матэм Méngen pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мноства, мну͡оство, множства ’вялікая колькасць’ (ТСБМ, Бяльк., Гарэц., Нас.; беласт., Сл. ПЗБ). Ст.-рус. множство, мъожьство, ст.-польск. mnożstwo, ст.-слав. мъножьство. Да многа (гл.). Не з’яўляецца запазычаннем з рус. мовы насуперак Крукоўскаму (Уплыў, 60).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мера мноства

т. 10, с. 291

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

про́рва

‘мноства; абрыў; дрыгва’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. про́рва про́рвы
Р. про́рвы про́рваў
Д. про́рве про́рвам
В. про́рву про́рвы
Т. про́рвай
про́рваю		 про́рвамі
М. про́рве про́рвах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сці́жма, -ы, ж. (разм.).

Вялікая колькасць, мноства, безліч.

С. машын на пераездзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)