мнагамо́ўны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
мнагамо́ўны |
мнагамо́ўная |
мнагамо́ўнае |
мнагамо́ўныя |
| Р. |
мнагамо́ўнага |
мнагамо́ўнай
мнагамо́ўнае |
мнагамо́ўнага |
мнагамо́ўных |
| Д. |
мнагамо́ўнаму |
мнагамо́ўнай |
мнагамо́ўнаму |
мнагамо́ўным |
| В. |
мнагамо́ўны (неадуш.)
мнагамо́ўнага (адуш.) |
мнагамо́ўную |
мнагамо́ўнае |
мнагамо́ўныя (неадуш.)
мнагамо́ўных (адуш.) |
| Т. |
мнагамо́ўным |
мнагамо́ўнай
мнагамо́ўнаю |
мнагамо́ўным |
мнагамо́ўнымі |
| М. |
мнагамо́ўным |
мнагамо́ўнай |
мнагамо́ўным |
мнагамо́ўных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
мнагамо́ўны многоязы́чный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мнагамо́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Які складаецца з людзей, што гавораць на некалькіх або многіх мовах.
2. Напісаны, укладзены на некалькіх мовах. Мнагамоўны слоўнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
многоязы́чный мнагамо́ўны, шматмо́ўны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
méhrsprachig
a мнагамо́ўны, шматмо́ўны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)