ме́зенчык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ме́зенчык |
ме́зенчыкі |
| Р. |
ме́зенчыка |
ме́зенчыкаў |
| Д. |
ме́зенчыку |
ме́зенчыкам |
| В. |
ме́зенчык |
ме́зенчыкі |
| Т. |
ме́зенчыкам |
ме́зенчыкамі |
| М. |
ме́зенчыку |
ме́зенчыках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ме́зенчык, ‑а, м.
Памянш.-ласк. да мезенец. Верка насіла .. [цэглу] па адной штуцы і трымала цагліну ў руках так, быццам пірожнае — адставіўшы мезенчык. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ме́зенец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.
Пяты, самы малы палец на руцэ і на назе.
|| памянш. ме́зенчык, -а, мн. -і, -аў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)