маўчу́ха
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
маўчу́ха |
маўчу́хі |
| Р. |
маўчу́хі |
маўчу́х |
| Д. |
маўчу́се |
маўчу́хам |
| В. |
маўчу́ху |
маўчу́х |
| Т. |
маўчу́хай
маўчу́хаю |
маўчу́хамі |
| М. |
маўчу́се |
маўчу́хах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
маўчу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).
Маўклівы, негаваркі чалавек.
|| ж. маўчу́ха, -і, ДМ -чу́се, мн. -і, -чу́х.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
молчу́нья разг. маўчу́ха, -хі ж., маўклі́вая, -вай ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)