маўча́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. маўча́льнік маўча́льнікі
Р. маўча́льніка маўча́льнікаў
Д. маўча́льніку маўча́льнікам
В. маўча́льніка маўча́льнікаў
Т. маўча́льнікам маўча́льнікамі
М. маўча́льніку маўча́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

маўча́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Манах, які даў зарок маўчання.

2. Пра маўклівага чалавека, а таксама пра чалавека, які з меркаванняў асцярогі не выказвае сваёй думкі, адмоўчваецца.

|| ж. маўча́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маўча́льнік м., разг. молча́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маўча́льнік, ‑а, м.

Разм. Пра таго, хто любіць маўчаць, не любіць гаварыць. [Лучыніна:] Нашто мой бацька маўчальнік, але і ён загаварыў, што Бондар і клапатлівы гаспадар, і добры чалавек... Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

молча́льник маўча́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маўча́льніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да маўчальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)