мая́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Вежа з сігнальнымі агнямі на беразе мора або вострава, якія паказваюць шлях караблям.

|| прым. мая́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Мая́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Мая́к
Р. Маяка́
Д. Маяку́
В. Мая́к
Т. Маяко́м
М. Маяку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мая́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мая́к маякі́
Р. маяка́ маяко́ў
Д. маяку́ маяка́м
В. мая́к маякі́
Т. маяко́м маяка́мі
М. маяку́ маяка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мая́к мая́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мая́к, -ка́ м., прям., перен. мая́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мая́к, ‑а, м.

Высокае збудаванне ў форме вежы з сігнальнымі агнямі, якія паказваюць шлях караблям. «Прывітанне, прывітанне, порт, сівыя караблі, верных маякоў мірганне, хваль свінцовых ракатанне, — мы ізноў да вас прыйшлі». Жычка. // перан. Пра таго (тое), хто або што паказвае шлях да чаго‑н. Сумленныя людзі ўсяго свету з надзеяй звяртаюць свае позіркі да Савецкага Саюза, бачачы ў ім апору міру, маяк свабоды і шчасця. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Маяк,

гара ў Валожынскім р-не.

т. 10, с. 241

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Маяк,

вёска ў Слуцкім р-не.

т. 10, с. 242

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

маяк,

збудаванне, прызначанае для забеспячэння бяспекі плавання.

т. 10, с. 242

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Маяк (сорт сланечніку) 9/579

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)