матро́на

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. матро́на матро́ны
Р. матро́ны матро́н
Д. матро́не матро́нам
В. матро́ну матро́н
Т. матро́най
матро́наю		 матро́намі
М. матро́не матро́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

матро́на уст. матро́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

матро́на ж Matróne f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

матрона

Том: 17, старонка: 287.

img/17/17-287_1365_Матрона.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

матро́на

(лац. matrona, ад mater = маці)

паважаная замужняя жанчына, маці сямейства ў Стараж. Рыме.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Кузьме́нка Матрона Іванаўна

т. 8, с. 564

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Matróne

f -, -n матро́на

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

matrona

ж. кніжн. матрона

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Матру́на ’ліпа ў казках (з «бо́лным» гняздом, у якім жыве змяя Шкурапея)’ (Рам. 5), кам. матру́на‑коло́дыця, матрунка ’божая кароўка’ (З жыцця), ст.-бел. матрона ’матрона’ (XV ст.), якое са ст.-польск. matrona < лац. mātrōna ’тс’. Не выключана магчымасць запазычання праз рус. мову, у якой непасрэдна са ст.-грэч. Ματρώνα (Фасмер, 2, 583; Булыка, Запазыч., 199).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дазна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Тое, што і дазнацца. [Тэкля:] А божа ж мой, і я ж забыла, Што мне Матрона гаварыла Усё разведаць і дазнаць. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)