маркіро́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. маркіро́ўка маркіро́ўкі
Р. маркіро́ўкі маркіро́вак
Д. маркіро́ўцы маркіро́ўкам
В. маркіро́ўку маркіро́ўкі
Т. маркіро́ўкай
маркіро́ўкаю		 маркіро́ўкамі
М. маркіро́ўцы маркіро́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

маркіро́ўка ж., в разн. знач. маркиро́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маркіро́ўка ​1, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

Спец.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. маркіраваць ​1.

2. Знак, кляймо, марка на таварах, вырабах.

маркіро́ўка ​2, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. маркіраваць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Маркіроўка (тэхн.) 7/21

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

маркіро́ўка ж. камерц. Markíerung f -;

маркіро́ўка тава́раў Wárenmarkierung f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

маркірава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак. і незак., што (спец.).

1. Правесці (праводзіць) баразёнкі маркёрам².

2. Паставіць (ставіць) марку (у 2 знач.) на вырабах.

|| наз. маркірава́нне, -я, н. і маркіро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж.

|| прым. маркірава́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маркиро́вка маркіро́ўка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

marking [ˈmɑ:kɪŋ] n.

1. маркіро́ўка

2. праве́рка пісьмо́вых рабо́т і выстаўле́нне адзна́к

3. aeron. апазнава́льныя зна́кі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Markíerung

f -, -en маркіро́ўка; разме́тка, клеймава́нне, дэмарка́цыя (мяжы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)