марганцу аксіды

т. 10, с. 107

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ма́рганец

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ма́рганец
Р. ма́рганцу
Д. ма́рганцу
В. ма́рганец
Т. ма́рганцам
М. ма́рганцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

марганцо́вісты, ‑ая, ‑ае.

Спец. З прымессю марганцу. Марганцовістая сталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лату́нь, ‑і, ж.

Сплаў медзі з цынкам (іншы раз з прымессю волава, алюмінію, марганцу).

[Ням. Latun.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пе́ракіс, ‑у, м.

Вышэйшая ступень акіслення якога‑н. хімічнага элемента. Перакіс вадароду. Перакіс марганцу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́рганцавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да марганцу. // У склад якога ўваходзіць марганец. Марганцавая руда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуралюмі́н, ‑у, м.

Лёгкі і трывалы сплаў алюмінію і медзі з прымессю марганцу, крэмнію і інш.

[Ад лац. durus — цвёрды і слова алюміній.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нікелі́н, ‑у, м.

1. Адна з нікелевых руд; чырвоны нікелевы калчадан.

2. Сплаў медзі і нікелю з дамешкамі жалеза, марганцу і цынку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пе́ракіс, -су м., хим. пе́рекись ж.;

п. ма́рганцу — пе́рекись ма́рганца;

п. вадаро́ду — пе́рекись водоро́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пе́рекись ж., хим. пе́ракіс, -су м.;

пе́рекись ма́рганца пе́ракіс ма́рганцу;

пе́рекись водоро́да пе́ракіс вадаро́ду.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)