Мара́ка ’дробны дождж’ (Ян.). Пад уплывам укр. мря́ка ’густы туман з імглой’. Параўн. таксама рус. паўн. мо́рок ’дождж’, моро́ка ’хмара’, ’туман’.

Марака́ ў выразе: марака́ бярэ ’траціць прытомнасць, млець’ (Лінгв. зб.), укр. моро́ки беру́ть ’тс’, рус. пск., смал. моро́ка ’пацямненне розуму’, кур. ’прывід’, паўн. ’міраж на моры’, варон. мороки ударяют в голову ’траціць прытомнасць’. Да марока 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мара́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мара́к маракі́
Р. марака́ марако́ў
Д. мараку́ марака́м
В. марака́ марако́ў
Т. марако́м марака́мі
М. мараку́ марака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мара́цкі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да марака, уласцівы мараку. Марацкая форма. Марацкі спрыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мара́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм.

1. Жан. да марак.

2. Жонка марака.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

únbefahren

a неаб’е́зджаны; неспрактыкава́ны (пра марака)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

sée¦erfahren

a быва́лы, во́пытны (пра марака)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

seafaring [ˈsi:feərɪŋ] adj. марахо́дны;

a seafaring man мара́к;

a seafaring nation марска́я дзяржа́ва;

a seafaring life жыццё марака́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прапясо́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго.

Разм. Вынесці вымову, моцна прабраць. — Так яму, лайдаку, і трэба, — прабурчаў дзед, калі Сашка паведаміў яму, што Дзіму-марака ў насценгазеце прапясочылі. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нейралімфамато́з

[ад нейра- + лімфа + гр. (onk)oma, -atos = пухліна]

вірусная хвароба курэй, індыкоў, фазанаў, радзей галубоў і качак; марака хвароба.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

баламу́тны, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Неспакойны, здатны на розныя штукі. Андрэйчыкаў Хведар, трактарыст і надта баламутны хлопец, выпрасіў у Васіля казыркастую флоцкую фуражку — даўні падарунак яму ад марака, стрыечнага брата. М. Стральцоў.

2. Падманлівы, спакуслівы. [Ала] страляла ў кожнага баламутным зіркам і тут жа.. нявінна апускала павекі. Карпаў.

3. Галаваломны, цяжкі. Баламутная работа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)