мано́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. мано́м
Р. мано́ма
Д. мано́му
В. мано́м
Т. мано́мам
М. мано́ме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мано́м м., мат. моно́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мано́м

(ад гр. monos = адзін + nome = часцінка)

мат. адначлен (параўн. біном, паліном).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

моно́м мат. мано́м, -ма м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паліно́м

(ад палі- + гр. nome = частка)

алгебраічны выраз, які складаецца з некалькіх адначленаў, злучаных паміж сабой знакамі складання або адымання; мнагачлен (параўн. біном, маном).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

біно́м

(ад бі- + гр. nome = частка)

сума або рознасць двух алгебраічных выразаў, двухчлен;

б. Ньютана — формула, якая ўяўляе сабой ступень некаторага двухчлена ў выглядзе сумы (параўн. маном, паліном).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)