манда́нт
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
манда́нт |
манда́нты |
| Р. |
манда́нта |
манда́нтаў |
| Д. |
манда́нту |
манда́нтам |
| В. |
манда́нта |
манда́нтаў |
| Т. |
манда́нтам |
манда́нтамі |
| М. |
манда́нце |
манда́нтах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
манда́нт юр. манда́нт, -та м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
манда́нт, ‑а, М ‑нце, м.
Спец. Асоба, якая дае каму‑н. даручэнне, мандат на што‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Mandánt
m -en, -en юрыд.
1) манда́нт, даве́рнік
2) дып. манда́тная тэрыто́рыя
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)