ма́нгль

‘драўніна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ма́нгль
Р. ма́нглю
Д. ма́нглю
В. ма́нгль
Т. ма́нглем
М. ма́нглі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ма́нгль

‘дрэва’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ма́нгль ма́нглі
Р. ма́нгля ма́нгляў
Д. ма́нглю ма́нглям
В. ма́нгль ма́нглі
Т. ма́нглем ма́нглямі
М. ма́нглі ма́нглях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ма́нгль бот. мангль, род. ма́нглю м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мангль (род. ма́нгля, (о древесине и собир.) ма́нглю) м., бот. мангль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мангль, ‑я і ‑ю, м.

1. ‑я. Трапічнае дрэва, якое расце на ілістых берагах і мае спецыфічныя паветраныя карані, што ідуць ад ствала і галін у глебу. / ‑ю, у знач. зб. Зараснік манглю.

2. ‑ю, толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

[Фр. mangle, ісп. mangle ад малайск. mangi-mangi.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мангль

(фр. mangle, ісп. mangle, ад малайск. mangi-mangi)

трапічнае дрэва, якое расце на глеістых берагах і мае паветраныя карані, што ідуць ад ствала і галін у глебу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)