манахро́мія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. манахро́мія
Р. манахро́міі
Д. манахро́міі
В. манахро́мію
Т. манахро́міяй
манахро́міяю
М. манахро́міі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

манахро́мія ж. монохро́мия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Манахромія (у выяўл. мастацтве) 6/605

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

манахромія

т. 10, с. 64

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

манахро́мія

(ад гр. monochromos = аднаколерны)

1) аднаколернасць мастацкага твора;

2) палігр. аднаколерны друк.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

монохро́мия манахро́мія, -міі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)