Манахаў Аляксандр Андрэевіч

т. 10, с. 63

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Манахаў Віктар Сцяпанавіч

т. 10, с. 64

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Манахаў Кандрат Кандратавіч

т. 10, с. 64

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Манахаў Уладзімір Васілевіч

т. 10, с. 64

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мана́х

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мана́х мана́хі
Р. мана́ха мана́хаў
Д. мана́ху мана́хам
В. мана́ха мана́хаў
Т. мана́хам мана́хамі
М. мана́ху мана́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мона́ший мана́хаў, мана́скі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прападо́бны, -ая, -ае.

У вернікаў: азначэнне, якое даецца да імён манахаў і пустэльнікаў, якія лічацца святымі.

Прападобная Ефрасіння.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скіт, -а, М скі́це, мн. -ы, -аў, м.

Невялікі пасёлак у аддаленні ад манастыра для манахаў-пустэльнікаў, а таксама невялікі асобны манастыр у глухой мясцовасці.

|| прым. скі́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прападо́бны, ‑ая, ‑ае.

У праваслаўнай царкве — эпітэт «святых» з манахаў, які азначае: праведны, святы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скуф’я́, ‑і, ж.

Спічастая шапка з чорнага або фіялетавага аксаміту ў праваслаўнага духавенства, манахаў.

[Грэч. skuphia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)