манало́г

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. манало́г манало́гі
Р. манало́гу манало́гаў
Д. манало́гу манало́гам
В. манало́г манало́гі
Т. манало́гам манало́гамі
М. манало́гу манало́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

манало́г, -у, мн. -і, -аў, м.

Гаворка адной асобы, звернутая да слухачоў або да самога сябе.

Сцэнічны м.

М.

Гамлета.

|| прым. маналагі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

манало́г м. моноло́г

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манало́г, ‑а, м.

Працяглая гаворка, словы дзеючай асобы ў літаратурным творы, звернутыя да другой асобы або да самога сябе ці непасрэдна да гледача. Маналог Гамлета. Маналог Карнейчыка ў п’есе К. Крапівы «Канец дружбы».

[Грэч. monologos ад mónos — адзін і logos — слова, гаворка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маналог

т. 10, с. 58

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

манало́г м. тс. літ. Monológ m -(e)s, -e, Sélbstgespräch n -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

манало́г

(гр. monologos)

разгорнутае выказванне адной дзеючай асобы ў літаратурным творы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

моноло́г манало́г, -га м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

soliloquy [səˈlɪləkwi] n. (уну́траны) манало́г;

the soliloquy of Hamlet манало́г Га́млета

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

monologue [ˈmɒnəlɒg] n. манало́г

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)