магі́стр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. магі́стр магі́стры
Р. магі́стра магі́страў
Д. магі́стру магі́страм
В. магі́стра магі́страў
Т. магі́страм магі́страмі
М. магі́стру магі́страх

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

магі́стр, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У некаторых краінах: вучоная ступень, а таксама асоба, якая мае такую ступень.

М. філасофіі.

2. У Сярэднія вякі: кіраўнік духоўна-рыцарскага каталіцкага ордэна.

|| прым. магі́старскі, -ая, -ае.

Магістарская дысертацыя.

М. тытул.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

магі́стр м., в разн. знач. маги́стр;

м. філасо́фіі — маги́стр филосо́фии;

м. ры́царскага о́рдэна — маги́стр ры́царского о́рдена

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

магі́стр, ‑а, м.

1. Першая вучоная ступень у некаторых зарубежных краінах і дарэвалюцыйнай Расіі. // Асоба, якая мае такую ступень.

2. Другая акадэмічная ступень, якая прысвойваецца ў вышэйшых навучальных установах ЗША і Англіі. // Асоба, якая мае такую ступень.

3. У сярэднія вякі — тытул кіраўніка каталіцкага духоўна-рыцарскага ордэна. // Асоба, якая мела такі тытул.

[Ад лац. magister — настаўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магістр

т. 9, с. 474

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

магі́стр м

1. (вучоная ступень) Magíster m -s, -;

магі́стр пра́ва Magíster der Jurisprudénz;

2. гіст (ордэна) Méister m -s, -, Gróßmeister m, Hóchmeister m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

магі́стр

(лац. magister = начальнік, настаўнік)

1) тытул некаторых службовых асоб у Стараж. Рыме (напр. м. конніцы);

2) высокі прыдворны тытул у Візантыі;

3) кіраўнік сярэдневяковага манаскага або рыцарскага ордэна;

4) першая вучоная ступень у некаторых краінах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

магі́стр

(лац. magister = начальнік, настаўнік)

1) тытул некаторых асоб у Старажытным Рыме (напр. м. конніцы);

2) кіраўнік сярэдневяковага духоўна-рыцарскага каталіцкага ордэна;

3) першая вучоная ступень у некаторых краінах.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

маги́стр магі́стр, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

MA [ˌemˈeɪ] n. (скар. ад Master of Arts) магі́стр гуманіта́рных наву́к;

an MA in philosophy магі́стр філасо́фіі;

John Clark, MA Джон Кларк, магі́стр гуманіта́рных наву́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)