магу́чы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
магу́чы |
магу́чая |
магу́чае |
магу́чыя |
| Р. |
магу́чага |
магу́чай
магу́чае |
магу́чага |
магу́чых |
| Д. |
магу́чаму |
магу́чай |
магу́чаму |
магу́чым |
| В. |
магу́чы (неадуш.)
магу́чага (адуш.) |
магу́чую |
магу́чае |
магу́чыя (неадуш.)
магу́чых (адуш.) |
| Т. |
магу́чым |
магу́чай
магу́чаю |
магу́чым |
магу́чымі |
| М. |
магу́чым |
магу́чай |
магу́чым |
магу́чых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Магу́чы ’багаты’, ’магутны, які мае ўладу’ (Нас.), укр. могучий, рус. могу́чий, ст.-рус. могуть ’знатны’, могучий ’моцны, магутны’, могущий ’тс’, ц.-слав. могѧть ’гаспадар, уладар’, польск. mogący, чэш. mohoucí, славен. mogóč, серб.-харв. мо̏гућ, мо̀гућ, балг. могъщ, праслав. mogǫtʼ‑jь. Да магчы́ (гл.). Са ст.-слав. ці ц.-слав. паходзіць карм. магу́шчы ’гучны (звон)’ (Мат. Гом.). Сюды ж прыслоўе магуча ’багата’, ’моцна’, ’шмат’ (Нас.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
грыму́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Які стварае рэзкія гукі, моцны шум. Грымучы млын. □ З гор бягуць ручаі грымучыя. Бураўкін. Грымучае полымя імкліва кацілася па лесе. Шчарбатаў. Бумажкоў акідае вачамі грымучую калону нямецкіх танкаў. Чорны.
2. Шумны, гучны. Грымучы голас. □ З грудзей нашых панясецца Вір песень грымучых І ў адзін голас зліецца, У адзін магучы. Купала.
•••
Грымучая змяя гл. змяя.
Грымучая ртуць гл. ртуць.
Грымучы газ гл. газ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)