магнэ́с
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
магнэ́с |
магнэ́сы |
| Р. |
магнэ́су |
магнэ́саў |
| Д. |
магнэ́су |
магнэ́сам |
| В. |
магнэ́с |
магнэ́сы |
| Т. |
магнэ́сам |
магнэ́самі |
| М. |
магнэ́се |
магнэ́сах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
магнэ́с, -су м., уст., разг., прям., перен. магни́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Магнэз, магнэс, маґнэс ’магніт’, ’прыцягальная сіла’ (Нас., Гарэц., Шат., Касп., Вайск. сл.; дзярж., нясв., Нар. словатв.), ст.-бел. макгнесъ ’тс’ было запазычана з с.-в.-ням. magnes праз польск. мову. Сюды ж магнэзаваць ’магнітызаваць’ (Гарэц.), магнэсавы ’магнітны, прыцягальны’ (Нас.). Пух. маґнэт ’прыхільнасць, жаданне’ (З нар. сл.) < ням. Magnet (праз польск. magnet ’тс’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)