Магаме́т

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Магаме́т Магаме́ты
Р. Магаме́та Магаме́таў
Д. Магаме́ту Магаме́там
В. Магаме́та Магаме́таў
Т. Магаме́там Магаме́тамі
М. Магаме́це Магаме́тах

Іншыя варыянты: Магаме́д.

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Магамет

т. 9, с. 443

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Магаме́д

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Магаме́д Магаме́ды
Р. Магаме́да Магаме́даў
Д. Магаме́ду Магаме́дам
В. Магаме́да Магаме́даў
Т. Магаме́дам Магаме́дамі
М. Магаме́дзе Магаме́дах

Іншыя варыянты: Магаме́т.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зубаска́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; незак.

Разм. неадабр. Смяяцца, жартаваць або насміхацца з каго‑, чаго‑н. — Ты да нас, а мы — да вас! Магамет да гары, а гара — к Магамету, — зубаскаліў Казік. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Махамэ́т, мъхамэ́т, мьхамэ́ціна ’прайдзісвет’ (міёр., З нар. сл.). Параўн. рус. дан. махоме́т ’бандыт’, магоме́т — лаянка (у А. П. Чэхава). Паводле Фасмера (2, 556), у рус. мову прыйшло з Захаду. Узыходзіць да араб. Muḥammad ’Магамет’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

магамета́нін

(ад тур. Muhämmed < ар. Muhammad = Магамет, імя прарока)

устарэлая назва мусульманіна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ісла́м

(ар. islam = адданне сябе волі алаха)

адна з сусветных рэлігій (нараўне з хрысціянствам і будызмам), якая ўзнікла ў 7 ст. у Аравіі і пашырылася ў краінах Сярэд. і Блізкага Усходу, Паўн. Афрыкі, Паўд.-Усх. Азіі; заснавальнікам рэлігіі лічыцца Магамет (гл. магаметанства, мусульманства).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)