ліцэнцыя́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ліцэнцыя́т ліцэнцыя́ты
Р. ліцэнцыя́та ліцэнцыя́таў
Д. ліцэнцыя́ту ліцэнцыя́там
В. ліцэнцыя́та ліцэнцыя́таў
Т. ліцэнцыя́там ліцэнцыя́тамі
М. ліцэнцыя́це ліцэнцыя́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ліцэнцыя́т м. лиценциа́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ліцэнцыя́т

(с.-лац. licentiatus = звольнены, адпушчаны)

1) выкладчык у сярэдневяковых універсітэтах, які меў права чытаць лекцыі да абароны доктарскай дысертацыі;

2) першая вучоная ступень у некаторых краінах Зах. Еўропы і Лац. Амерыкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лиценциа́т ліцэнцыя́т, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)