лі́нза, -ы, мн. -ы, лінз і -аў, ж.

Род аптычнага шкла з крывалінейнымі, звычайна сферычнымі паверхнямі.

Выпуклая л.

|| прым. лі́нзавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лі́нза

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лі́нза лі́нзы
Р. лі́нзы лі́нз
лі́нзаў
Д. лі́нзе лі́нзам
В. лі́нзу лі́нзы
Т. лі́нзай
лі́нзаю		 лі́нзамі
М. лі́нзе лі́нзах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лі́нза ж., физ. ли́нза

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лі́нза, ‑ы, ж.

Род аптычнага шкла са сферычнымі паверхнямі. Выпуклая лінза. Увагнутая лінза. Лінза мікраскопа.

[Ням. Linse.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лінза,

геалагічнае цела круглаватай формы.

т. 9, с. 269

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

лінза,

празрыстае для светлавых прамянёў цела.

т. 9, с. 268

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

лі́нза ж спец Línse f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лі́нза

(ням. Linse = літар. чачавіца)

1) выпуклае або ўвагнутае аптычнае шкло (напр. л. тэлескопа);

2) геал. форма залягання горных парод, якая нагадвае дваякавыпуклую лінзу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

лінза акустычная

т. 9, с. 269

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

гравітацыйная лінза

т. 18, кн. 1, с. 373

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)