Ліне В. 6/273

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Ліне Велта

т. 9, с. 265

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лі́на

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Лі́на Лі́ны
Р. Лі́ны Лі́н
Д. Лі́не Лі́нам
В. Лі́ну Лі́н
Т. Лі́най
Лі́наю		 Лі́намі
М. Лі́не Лі́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лі́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лі́на лі́ны
Р. лі́ны лі́н
Д. лі́не лі́нам
В. лі́ну лі́ны
Т. лі́най
лі́наю		 лі́намі
М. лі́не лі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Лі́н

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Лі́н Лі́ны
Р. Лі́на Лі́наў
Д. Лі́ну Лі́нам
В. Лі́на Лі́наў
Т. Лі́нам Лі́намі
М. Лі́не Лі́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лі́нуць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. лі́ну лі́нем
2-я ас. лі́неш лі́неце
3-я ас. лі́не лі́нуць
Прошлы час
м. лі́нуў лі́нулі
ж. лі́нула
н. лі́нула
Дзеепрыслоўе
прош. час лі́нуўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Balanceakt

[-'lã:sə-]

m -(e)s, - трук на лі́не [кана́це]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

лаўраві́шня, ‑і; Р мн. ‑шань; ж.

Паўднёвае вечназялёнае дрэва ці куст сямейства ружакветных з пахучым лісцем і пладамі, якія нагадваюць вішні. Ліне добра было відаць адсюль мора. Цяпер яго засцілі акуратна абстрыжаныя, падобныя на стажкі сена, кусты лаўравішні. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падплы́сці, ‑плыву, ‑плывеш, ‑плыве; ‑плывём, ‑плывяце; пр. падплыў, ‑плыла, ‑плыло; зак.

1. Плывучы, наблізіцца да каго‑, чаго‑н. Падплысці да берага. Падплысці да вострава. □ Падплыла рыба, павісла нерухома, паводзячы плаўнікамі, як сом вусамі. Шыцік.

2. Заплысці пад што‑н. Падплысці пад мост.

3. Разм. Аказацца на вадзе або на якой‑н. іншай вадкасці; падмокнуць. А бывала і так, што высахне сена, толькі б яго зграбаць, а дождж як ліне, дык падплыве ўсё. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)