лячэ́бнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лячэ́бнік лячэ́бнікі
Р. лячэ́бніка лячэ́бнікаў
Д. лячэ́бніку лячэ́бнікам
В. лячэ́бнік лячэ́бнікі
Т. лячэ́бнікам лячэ́бнікамі
М. лячэ́бніку лячэ́бніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лячэ́бнік м., уст. лече́бник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лячэ́бнік, ‑а, м.

Уст. Кніга, у якой апісаны папулярныя спосабы лячэння розных хвароб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лячэбнік (уст.) ’кніга, у якой апісаны папулярныя спосабы лячэння розных хвароб’ (ТСБМ), лячэбніца ’лячэбная ўстанова спецыяльнага прызначэння’ і лячэбны, паводле Крукоўскага (Уплыў, 59), запазычаны з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лече́бник лячэ́бнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

враче́бник уст. лячэ́бнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)