ля́сканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. ля́сканне
Р. ля́скання
Д. ля́сканню
В. ля́сканне
Т. ля́сканнем
М. ля́сканні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ля́сканне ср.

1. ля́зганье;

2. хло́панье; щёлканье;

3. щёлканье, ля́зганье;

1-3 см. ля́скаць 1-3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ля́сканне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. ляскаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. На пустой шашы, з боку панскага палаца, пачулася лясканне конскіх падкоў. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ля́сканне н. (чым-н. mit D) Schnálzen n -s (языком), Kláppern n -s, Geklápper n -s (зубамі), Knípsen n -s, Schníppen n -s (пальцамі), Knállen n -s (пугай)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ля́скаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. Утвараць ляск чым-н. жалезным.

Л. клямкай.

2. Пляскаць у далоні (разм.).

3. Утвараць адрывістыя гукі пугай.

◊

Зубамі ляскаць —

1) адчуваць моцны голад, недаядаць, галадаць;

2) дрыжаць, калаціцца ад холаду, страху і пад.

|| аднакр. ля́снуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. ля́сканне, -я, н. і ля́скат, -у, М -каце, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ля́сканье прост. ля́сканне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лязганье ля́сканне, -ння ср.; бра́зганне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

flick​1 [flɪk] n. пстры́канне, ля́сканне, шчо́ўканне; зма́хванне (як аднаразовае дзеянне)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

саладжа́васць, ‑і, ж.

Уласцівасць саладжавага. Саладжавасць піва. □ Печку Алесь недалюбліваў за саладжавасць усмешачкі і лясканне абцасамі, хоць гэта і вельмі тут прыдалося. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́ша, ‑ы, ж.

Месца, дзе пасецца жывёла; выпас. Аднекуль данеслася звонкае лясканне пугі пастуха, які збіраў па вёсцы кароў на пашу. Хадкевіч. Наступіла вясна, жывёла выйшла на пашу, на лугі. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)