ля́рва, ‑ы, ж.

Разм. груб. Грубая, гультаяватая жанчына. Падскочыў злосна да Данілы. — Холера, з лярвы ты байструк! — Схапіў за чуб ды ў сцяну стук! Такі прыём быў у Гедвілы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ля́рва ж груб Húre f -, -n, Nútte f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Лярва, ля́рвіна ’лічынка’ (чэрв., КЭС), ’распушчаная жанчына’ (Нас., Шат., Гарэц., Др.-Падб., Бір. Дзярж., Юрч. Фраз. 1), ’гультай, абібок, вялікая гультайка’ (Юрч. Фраз. 1, міёр., Нар. словатв.), ’бесхарактарная, мягкая натура’ (Мядзв.). Запазычана з польск. larwa ’лічынка, зародыш’, ’прывід’, ’брыдкі чалавек, асабліва жанчына’, ’страшыдла’, ’распусніца’, якое з лац. lārva ’прывід, страшыдла, вампір’, ’шкілет’ < Larēs ’Лары, духі — захавальнікі дамашняга ачагу, дзяды’. Значэнне ’лічынка’ — з франц. larve ’маска’ < ’той, хто хавае сваё сапраўднае аблічча’ (Слаўскі, 4, 53; Кюнэ, 72). Сюды ж лярвёнак ’пазашлюбнае дзіця’ (Нас.), а таксама ля́рва — забабонны тэрмін? (КЭС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абля́рвіцца ’страціць гонар чэснай жанчыны’ (Бяльк.). Гл. лярва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bott

[bɑ:t]

n.

ля́рва авадня́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

poczwarka

ж. лічынка; кукалка; чарва; лярва

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wriggler

[ˈrɪglər]

n.

1) хітру́н -а́ m.

2) ярзу́н -а́ m.

3) ля́рва камара́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

flyblow

[ˈflaɪbloʊ]

1.

n.

мушы́нае я́йка або́ ля́рва (на мя́се)

2.

v.t. flyblew, -blown, -blowing

1) кла́сьці я́йкі (пра му́ху)

2) псава́ць, зага́джваць, заража́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

grub

[grʌb]

1.

n.

1) ву́сень -я m., ля́рва f.

2) чалаве́к, які́ займа́ецца цяжко́й, нудно́й пра́цай; ішак ішака́ m

3) Sl. е́жа f.

2.

v.i.

1) ры́цца (у зямлі́)

2) ця́жка працава́ць, цягну́ць ля́мку

3) Sl. е́сьці

3.

v.t.

1) выкарчо́ўваць, выко́пваць з карэ́ньнем

2) выбіра́ць карэ́ньне зь зямлі́

3) Sl. кармі́ць (забясьпе́чваць е́жай)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

warble

I [ˈwɔrbəl]

1.

v.i.

1) шчабята́ць

Birds warbled in the trees — Пту́шкі шчабята́лі на дрэ́вах

2) журча́ць, журчэ́ць, цурчэ́ць

The brook warbled over its rocky bed — Руча́й журчэ́ў па сваім камяні́стым рэ́чышчы

2.

n.

1) шчэ́бет -у m.; трэль f., по́шчак -у m. (салаўя́)

2) журчэ́ньне, цурчэ́ньне n.

II [ˈwɔrbəl]

n.

1) нацёрты сядло́м гуз у каня́

2) гуз (ад уку́су авадня́)

3) ля́рва авадня́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)